Roestaureren: slechte staal eruit slijpen met de flex, nieuw stukje op maat maken, erin lassen en dan weer alle hobbels en bobbels van mijn beginnerslaswerk wegslijpen. Lassen is leuk, het flexen ben ik minder gecharmeerd van. Veel en vervelend lawaai, veel stof, vonkenregens en niet helemaal zonder gevaar, vooral als zo’n dunne doorslijpschijf mij weer eens vastloopt of uitschiet. En je hebt er ook nog eens geduld voor nodig want heel hard gaat het niet. Maar goed, hieronder wat plaatjes van de vorderingen van de laatste tijd.
Stukje deels gedubbeld en doorgeroest gangboord uitgeslepen
Gelast, inclusief waterafvoerpijpje
En weer mooi glad geslepen
Veel plamuur, stukje gedubbelde plaat en schroevendraaier die ik er zo doorheen steek
Ook hier weer nieuw stukje ingelast.
Toch maar de knoop doorgehakt en het voordekje eruit geslepen. Tussen het dek en hoeklijn zat niet alleen lasrups maar ook diverse smaken kit en plamuur. Duidelijk al lange tijd een problematisch hoekje.
Voordekje toch maar verwijderd
Ik had het oude kajuitje al op de schroothoop gebonjourd onder het motto ‘oude rommel weg ermee’. Na het bekijken van de staalprijzen bedacht ik me dat hergebruik toch wel veel voordelen heeft. Het dakje heeft al bijna de goede kromming, zit al in de menie (en diverse lagen andere verf) en is gratis!
Oude dekje en het voormalige stuurhutje als staaldonor
Mooi geklonken maar ietwat roestige bolder
Nieuwe dekje uitgeslepen
Het oude dekje heeft zo’n 80 jaar in gekromde vorm op het schip gezeten maar zodra ik het oude spant los had sprong het meteen weer naar zijn oorspronkelijke vorm als vlakke plaat terug.
Oude spant onder het nieuwe dek gelast
Men heeft ooit rondom het dek aan de hoeklijn (dekstringer) gelast, waarschijnlijk om verder roesten en lekkage te voorkomen. Het lassen is alleen met zoveel hitte gedaan dat het dek overal ongeveer een cm verzakt is. De rompspanten en dekspanten zijn niet met elkaar verbonden, gelukkig maar want anders was het dek een golfslagbad geworden. Het punt is nu dat ik eerst een hele dikke oude lasrups onder de hoeklijn mag wegslijpen en dat het nieuwe dekje wat hoger komt dan het bestaande. Bij de aansluiting met het besaande dek komt dus een hobbel. Het is niet anders. Gelukkig is de opduwer verder ook verre van strak en glad dus het maakt ook niet zoveel uit.
Met wat klosjes heb ik het nieuwe dekje tegen de hoeklijn gedrukt en daarna vast gehecht. Het puntje moest echter wat omhoog gebogen worden. Hiervoor dan maar een boutje tijdelijk op het puntje gelast. Even een brugje bouwen van wat restantjes staal en aandraaien maar.
Klosjes tussen dek en spanten geslagen om het dekje tegen de hoeklijn te drukken
Tijdelijk boutje met wat reststukjes als afstandsplaatjes om het puntje van het dek omhoog te buigen
Afgelast en een berg slijpstof geproduceerd
Tijdens het varen afgelopen seizoen kwam water onder het achterdek vandaan binnen sijpelen. Ik dacht dat het bij de haakse overbrenging van het roer zat. Deze is rechtstreeks op de vlakplaten gelast en zat los, dus ik dacht aan een scheurtje in het vlak. Nu de boot op het droge ligt is er natuurlijk niks aan te vinden. Toch maar eens met de verfkrabber rondgezwaaid en ziedaar. Iets hoger, natuurlijk net op de naad van twee overlappende platen, zit een gaatje.
Gaatje in het vlak
Hier een nieuw stuk inzetten is lastig omdat het zoals gezegd net bij de overlapnaad zit en bovendien een dubbelgekromd stuk is. Daarom eerst maar geprobeerd het zo dicht te lassen. Boven je hoofd lassen is toch nog wel lastig. Eerst werd het gat vooral groter, daarna leek het meer op de druipsteengrotten van Han maar uiteindelijk, met steeds korte stukjes lassen, is het volgens mij dicht. Meteen ook maar een afgesleten klinkkop opgelast.
Toch dicht gekregen (denk ik, hoop ik)
Leave a Reply